Na jaren gefreelanced te hebben voor een groot kantoor, ging ik in loondienst voor een klant werken en plots had ik 30 vakantiedagen. Dat voelde onwennig want dat was veel meer dan ik gewend was, het was een kunst om die over een jaar te verdelen. Wat mij dan ook niet helemaal lukte en plots had ik nog 15 dagen vakantie op te nemen in de maanden november en december.
Ik besloot om naar Madagascar af te reizen om mijn vriend John te bezoeken en boekte mijn ticket. Een week voor ik zou vliegen kwam er een verwoestende orkaan over het eiland, net daar waar ik wilde gaan reizen. John vertelde me dat ik beter niet kwam want dat vele wegen onbereisbaar waren en de mensen in kampen waren ondergebracht.
En toen opperde een collega om eens naar Amerika af te reizen, dat deel had ik nog nooit bezocht dus ik dacht ach ja waarom ook niet. Ik zocht een reisorganisatie op die het transport regelde en de overnachtingen boekte én een reis had waar ik nog binnen de vier dagen met mee kon en dat werd … de Mayaroute.
De groepsreis bestond uit een Mexicaanse gids en een koppel op honeymoon…normaal zou de reis niet zijn doorgegaan omdat we niet met 4 personen waren maar de organisatie had een uitzondering gemaakt.
Toen we op een gegeven moment in Palenque voor het graf van Pacal Votan stonden, de gids was allerlei data aan het opsommen, was het alsof er een onzichtbare kracht mij omhoog meenam, ver boven de jungle uit. De gids vroeg iets aan mij maar zijn stem drong niet door, het leek alsof ik opgesloten zat in een soort van bubbel, ik zag zijn mond bewegen maar hoorde hem niet. Ik hoorde andere stemmen in mijn oor, in een taal die ik niet begreep maar wel leek te herkennen van in vorige levens of zo, ze kwam in ieder geval niet voor in mijn huidig bestaan. Een paar dagen later werd het duidelijk … het was Maya.
We reisden verder naar San Christobal, verder Chiapas in en de gids stelde voor om met een collectivo Chemula te bezoeken en daar de kerk want die was bijzonder. In die kerk konden we duidelijk zien dat de Maya’s hun rituelen combineerden met de katholieke godsdienst . Hij wilde ons daar kost wat kost naartoe brengen.
Nochtans was hij erg zenuwachtig, de inwoners van Chemula hadden een week ervoor hun burgemeester vermoord omdat hij het overheidsgeld voor de inwoners, de lokale Maya’s, had gebruikt om zichzelf en zijn familie te verrijken. Toen we uit de collectivo stapten, kregen we eerst instructies van onze gids: achter hem blijven, niets aanraken, geen foto’s maken en stil zijn in de kerk. Ik vond het allemaal nogal wat vreemd.
Eerst kochten we bij een oud vrouwtje kaarsjes om te branden in de kerk, de gids prentte ons in “enkel op voorwaarde dat de aanwezigen het ons toelieten” mochten we de kaarsjes branden. Zo gezegd zo gedaan. Er was een dienst bezig in de kerk toen we achter onze gids de kerk instapten. Het was een lege kerk met enkel nog het altaar achteraan en een stenen muurtje als scheiding tussen het volk en de rituele plaats (vroeger sacristie).
De dienst werd niet gehouden door een katholieke priester dat kon ik duidelijk zien en het was ook geen katholieke dienst.
Het ogenblik dat ik in de deuropening stond om de kerk binnen te gaan, draaide de sjamaan, die de dienst leidde, zich om en gebaarde mij naar hem te komen.
Onze gids in alle staten en ik wist natuurlijk niet wat te doen…de sjamaan kwam achter het altaar vandaan en wandelde recht op mij af, nam me bij de hand en nam me mee achter het altaar.
Daar knielde hij voor mij, nam mijn hand in een vreemde greep en sprak opnieuw die vreemde taal, alle andere deelnemers volgden zijn voorbeeld.
Ik wist niet wat te doen, overmand door emotie begon ik te huilen…de tranen rolden over mijn gezicht. Ik werd uitgenodigd om mijn kaarsjes te branden. Toen ik wat bekomen was van de opschudding die ik had veroorzaakt, ging ik terug naar de gids die in een donker hoekje van de kerk op mij stond te wachten. Hij was ook helemaal van de kaart.
We reisden verder naar Guatemala en het plan was om Tikal te bezoeken. Onze gids had een vriend daar Samuel, hij was een deel van een tweeling en een sjamaan in opleiding. Hij had zijn dochtertje Elisabeth bij, zij zat in mum van tijd op mijn schoot tijdens de busrit naar Tikal.
Daar aangekomen was ik plots de groep (de 3 anderen )kwijt en stond ik daar met Samuel en Elisabeth nog alleen. Samuel vroeg mij of ik zijn geboorteplaats wilde zien of dat ik liever de tempels zag….dat was onmiddellijk duidelijk…ik wilde zijn geboorteplaats zien, uiteraard! Hij was 25j geleden gedeporteerd met heel zijn familie naar Peten, een stadje 30km verderop. Zij moesten de site verlaten zodat er meer ruimte was voor het toerisme. Vanaf die tijd, vertelde hij, was zijn familie arm. Toen ze nog in de jungle woonden hadden ze alles, alles was aanwezig. Nu waren ze arm want ze kenden geen geld. Maar zijn oud dorp stond nog in de jungle…en effectief! De weg ernaar toe was overwoekerd en Samuel vroeg me om bepaalde planten te herkennen…het was alsof mijn oergeheugen terugkwam…ik haalde alle geneeskrachtige planten eruit. Samuel lachte en vertelde me dat ik alles wist.
Het was best een emotionele dag en het was die avond ook volle maan.
Hij nodigde me uit op de volle maan ceremonie die die avond ging plaatsvinden in zijn oud dorp midden in de jungle vlakbij de tempels van Tikal. Ik dacht “once in a life time” en sprak met hem af.
Van mijn gids moest ik binnen blijven ’s avonds want als vrouw alleen was het te gevaarlijk volgens hem. Ik besloot om hem niets te vertellen, Samuel was tenslotte een vriend van hem.
De ceremonie werd geleid door een andere sjamaan en was prachtig! Eerst moest je alles wat niet meer diende in het vuur gooien, daarna “controleerde” de sjamaan of dat echt alles was…zoniet moest je opnieuw een ronde langs het vuur maken…Mannen en vrouwen waren gescheiden dus ik was aangewezen op mijn gevoel want geen enkele vrouw sprak Engels en toen kwam het moment van offer. De mannen doorboorden hun tong met de punt van een hennequen plant van boven naar beneden, van onder naar boven. De vrouwen hadden de keuze…oef! Ze beschouwden mij als een van hun en niemand vond het vreemd dat ik daar was. Bizar!
Ik werd veilig teruggebracht naar mijn hotel in het holst van de nacht maar kon de slaap niet vatten.
Wat overkwam mij allemaal?
De volgende ochtend reden we weg uit Peten op weg naar Honduras. Na een uurtje stopten we aan een wegrestaurant/winkel. Ik stapte uit de bus en wilde water kopen. Ik liep voorbij een hele oude man die in een hoek op een stoel zat met een boek. Toen hij mij zag, liet hij het boek vallen, ik raapte het op en gaf het hem terug. Hij had tranen in de ogen alsof hij mij herkende en hij begon te roepen door de winkel en instructies te geven aan de andere bedienden. Alles stond plots stil, de vrouw van de kassa was weg, de andere jongens waren ook weg, niemand kon nog afrekenen iedereen daar was iets aan het zoeken dat ik duidelijk moest aanpakken. Ik was helemaal gegeneerd.
Ze kwamen terug met een amulet waar een godin met een maan stond afgebeeld. Ik nam het aan maar de betekenis ervan ontging me compleet.
Ik informeerde bij onze gids en het bleek een winkel te zijn van één familie Maya’s.
In Honduras en Belize beleefde ik andere avonturen van drooglegging en staatsgreep tot het achtergelaten worden aan een rif tijdens een snorkeluitstap maar dat had minder met de Mayas te maken.
Ik was terug thuis op 10 december en begon ’s nachts heldere dromen te hebben en ook redelijk dwingende dromen.
Ik droomde een reis die ik moest maken doorheen Yucatan, Mexico en niet 1 nacht maar alle nachten. De reis ging langs de 7 chakra’s, naar tempels waar ik nog nooit van gehoord had. De dromen stopten maar nadat ik een ticket had geboekt naar Cancun en besloot om mijn “droomreis” te maken.
En dat is het begin van een ander verhaal en nog vele verhalen.
Uiteindelijk werd ik ook in dit leven één van hen, een Maya sjamaan, ingewijd bij de Lacandones indianen, de Maya’s die het woud zijn ingevlucht en nooit overheerst zijn geweest door de Spanjaarden. Het was in de grootste jungle van Midden Amerika onder het luide gebrul van de jaguar, mijn totemdier.
